Het verhaal van Rinus VeeKay: Van ECR-exit tot de IndyCar-verrassing met Coyne

Het nieuws kwam eind september als een donderslag bij heldere hemel: Rinus VeeKay moest na vijf jaren van trouwe dienst het veld ruimen bij Ed Carpenter Racing, het team waarmee hij in 2020 was gedebuteerd in de IndyCar Series. Niet alleen voor de buitenwereld kwam het nieuws als een verrassing, ook de hoofdrolspeler zelf stond perplex. "Ik had het echt niet aan zien komen. Ik stond in de gym en werd een paar keer door mijn manager gebeld. Ik dacht 'ik bel hem zo wel terug', maar als ik één keer niet opneem, dan blijft hij normaal gesproken niet nog drie keer bellen. Uiteindelijk nam ik maar op en kreeg ik het verhaal te horen: 'Je gelooft het niet, maar Ed wil niet met je door en gaat een andere kant op met de line-up'. Het kwam voor mij als een complete verrassing, want in Nashville had ik nog met Ed Carpenter gezeten en tegen mijn crew gezegd ‘jongens geen zorgen, ik ben er volgend jaar weer bij’."

"We zaten te wachten op een sponsordeal, waar Ed mee bezig was. Ik wist niet precies wat het bedrijf was, maar het zag er allemaal goed uit. We zaten te wachten totdat er een contract zou komen, aangezien het budget eerst rond moest zijn. Wij hebben ons overal netjes aan gehouden en we hebben op dat moment ook het contact met andere teams een beetje stopgezet, aangezien die ook verder moesten. We dachten goed te zitten bij Ed Carpenter Racing, maar uiteindelijk is bewezen dat het niet zo was."

VeeKay heeft al eerder laten noteren dat hij voor zijn gevoel 'bij het grofvuil' is gezet en dat hij iets meer krediet had verdiend. "Ik ben de enige coureur die zo lang bij Ed Carptenter Racing heeft gezeten. Ik mag toch wel zeggen dat als je mijn resultaten van de afgelopen vijf jaren wegneemt, het team er een stuk slechter uit had gezien dan wat het uiteindelijk was. Ik heb altijd het maximale uit het materiaal gehaald. Natuurlijk was er hier en daar een foutje, maar als coureur moet je ook blijven leren. Ik had het idee dat zij wel tevreden met mij waren en andersom ben ik altijd heel loyaal geweest. Maar bij de eerste de beste mogelijkheid die zich voordeed met Rossi, ook een goeie vriend van Ed, gingen ze een andere kant op."

Niets missen van het IndyCar-seizoen van Veekay? Neem een abonnement bij Ziggo!

Eerste week zwaar, daarna de knop om

Los van de manier waarop blijkt ook de timing ongelukkig. De meeste teams hebben hun rijdersbezetting voor 2025 al rond, waardoor de opties schaars zijn. "En je kan wel denken ‘welke opties zijn er?’, alleen voor veel van die opties waren er ook coureurs die een pak geld meenamen. Elk team dat nog een open plek had, had ook meteen budget nodig. Als zij het niet rond zouden krijgen met een investeerder of een sponsor, dan moest er een coureur met geld komen. En ja, helaas liepen er daar wel wat van rond. Het was een nare tijd." VeeKay erkent in gesprek met Motorsport.com dat met name de eerste week na het nieuws zwaar is geweest. "Ik kon een tijdje echt niet inschatten wat er zou gebeuren. De eerste week na het nieuws heb ik het echt lastig gehad, mentaal was ik er toen niet helemaal bij. Maar klokslag één week later heb ik het achter me kunnen laten en zijn we weer vooruit gegaan."

Tijdens die eerste dagen schoten er vele gedachten door het hoofd en is er volgens de 24-jarige coureur naar alle opties gekeken, ook in het slechtste scenario een andere raceklasse of een jaar toekijken. "Tuurlijk ga je verder kijken. Het idee is zelfs langsgekomen om, als het niet lukt, een jaar aan de zijlijn te staan en hopen dat er iemand qua budget tussenuit zou vallen. Eigenlijk het Connor Daly-verhaal, waarbij je de supersub kunt zijn. Dat is ook nog een idee geweest, maar natuurlijk wil je dat liever niet, omdat je dan zo afhankelijk bent. We hebben naar alle scenario's gekeken, maar uiteindelijk kwam al heel snel die test met Dale Coyne Racing voorbij. Op 11 oktober, drie weken na het slechte nieuws, zat ik al in een Dale Coyne-auto op Indianapolis. Dat heeft mij eerlijk gezegd een hoop rust gegeven."

Last minute belletje: 'Kun je testen in Indianapolis?'

Van Kalmthout dacht overigens voor hele andere dingen naar de Indianapolis Motor Speedway af te reizen. "Ik ging naar Indianapolis omdat ik wist dat die test was, dus iedereen was in Indy. We hadden meetings met teams ingepland, maar de dag ervoor werd ik om twaalf uur ’s middags ineens gebeld door Dale met de vraag of ik wilde testen. Dat was heel last minute, maar het voelde als een soort geschenk van boven."

Voor de test was VeeKay naar eigen zeggen niet nerveus, enkel tot op het bot gemotiveerd. "Het is moeilijk uit te leggen, maar je hebt een hele speciale motivatie als je uit zo'n situatie komt. Ik denk dat het mij heel erg op scherp heeft gezet en ook de druk eraf heeft gehaald." Dat laatste klinkt vreemd als je IndyCar-toekomst ervan afhangt, maar Van Kalmthout legt uit: "Als het een toets was waar ik voor moest studeren…, maar ik weet precies wat ik nodig heb in Indy. En wat ook nog zo was: de auto waar ik in reed, was de enige auto die zich niet kwalificeerde voor de Indy 500 van 2024. In dat opzicht had ik ook geen druk."

De testdag op de befaamde Speedway verliep bijzonder goed en smaakte voor beide partijen naar meer. "We gingen eigenlijk van een auto die best wat werk nodig had naar een hele stabiele Indy-auto. Met mijn ervaring heb ik het team die dag kunnen leiden en het team liet mij ook leiden, dat is heel belangrijk. Dale hoorde hoe ik aan het werk ging en de engineers hoorden ook hoe ik aan het werk ging. Niet lang na die test waren we er al uit dat we met elkaar door wilden en samen het seizoen 2025 in wilden gaan. Alleen op dat moment was het nog afwachten wanneer welke investeerder naar het team zou komen, en wanneer die zou tekenen. Dat is waar we het langst op hebben gewacht."

De handtekeningen staan, eindelijk zekerheid

Opgemerkt dat het voor de buitenwereld bijzonder lang duurde voordat er eindelijk witte rook kwam, lacht Van Kalmthout: "Nou, niet alleen voor de buitenwereld hoor, ook voor mezelf! Mondeling had ik gehoord dat het goed zou komen en je weet van elkaar dat je samen door wilt, maar het is pas zeker als de handtekening staan. Dat heb ik wel geleerd dit off-season." Met die ervaring in het achterhoofd heeft VeeKay er in de tussenliggende maanden alles aan gedaan om zijn plekje af te dwingen. "Ik ben steeds naar het team gegaan, naar Dale Coyne Racing en hun shop in de buurt van Chicago, om te zeggen ‘ik wil mijn stuur graag zo hebben, ik wil de remafstelling zo hebben en nog meer van dat soort dingen’. Het team ging alvast aanpassingen voor mij maken, terwijl ik nog niet eens had getekend! Ik heb mij dus ook wel een beetje in die stoel gewerkt", lacht de enkelvoudig IndyCar-winnaar.

Het geheel heeft uiteindelijk alsnog een goede afloop gekregen: met de handtekeningen op papier wist VeeKay zich verzekerd van wederom een volledig seizoen. "Dat was een heel fijn moment. Het was trouwens ook best grappig, want toen het contract in mijn mailbox kwam, stapte ik net het vliegtuig uit in Indianapolis. Ik zou de volgende dag naar Dale Coyne Racing gaan om het stoeltje klaar te maken voor de test in Sebring. Daardoor kon ik het contract meteen in person tekenen." Het totaalplaatje betekent in ieder geval dat VeeKay na een zeer tumultueuze winter 'gewoon' weer van de partij is op het hoogste niveau in Amerika, hetgeen logischerwijs het voornaamste is.

De seizoensopener in St. Petersburg leverde vervolgens meteen een welkome opsteker op met P9, de eerste top-tien in meer dan een jaar voor Dale Coyne Racing. Daarover valt later meer te lezen in deel 2 van dit uitgebreide interview met Rinus van Kalmthout.