Waarom Ferrari op slicks gokte tijdens stortbui in GP Australië

Een paar ronden hadden de Grand Prix van Australië volledig overhoop kunnen gooien, terwijl het verloop van de race aanvankelijk vrij voorspelbaar leek. De regenbui die in ronde 44 over het circuit trok, werd de variabele die de strategische kaarten opnieuw schudde. Sommige teams zagen direct het juiste moment om naar binnen te gaan en intermediates te monteren, terwijl anderen kopje onder gingen in de stortbui. Ook Ferrari behoorde tot die laatste groep, wat het beeld schetste van de harde realiteit na een weekend dat goed begon, maar eindigde met meer twijfels dan zekerheden – en bovenal ver onder de verwachtingen.

"We hadden het zeker beter kunnen doen qua strategie, maar achteraf is het makkelijk praten", verklaarde teambaas Frederic Vasseur na de race. Hij probeerde de beslissing te verantwoorden die op het eerste gezicht onbegrijpelijk leek: doorrijden op slicks terwijl de baan in rap tempo natter werd. Maar was die keuze echt zo onbegrijpelijk als het leek?

Charles Leclerc, Ferrari

Foto door: Red Bull Content Pool

Vijf teams gingen direct naar binnen

Om de totstandkoming van deze beslissing te begrijpen, gaan we terug naar het moment waarop de race werd hervat na de crash van Fernando Alonso. De teams hadden op de radar al enige tijd gezien dat er regen zou vallen vóór het einde van de race. Die informatie werd ook gedeeld met de Ferrari-coureurs. De strategen wisten precies wanneer de regen zou losbarsten, zoals bleek uit de boordradioconversatie met Charles Leclerc.

De eerste druppels vielen in ronde 43 en werden in de volgende ronde al heviger, vooral in sector drie. De coureurs kregen meteen moeite om de auto op de baan te houden: beide McLarens schoten van de baan bij het uitkomen van bocht 12, en Leclerc spinde.

Lewis Hamilton, Ferrari

Foto door: Simon Galloway / Motorsport Images

Op dat moment splitsten de strategieën zich. Teams die op de radar hadden gezien dat de regen hevig zou worden, besloten snel te wisselen naar intermediates - zoals Mercedes, dat beide coureurs direct naar de pits haalde en daarmee de juiste keuze maakte. Ook McLaren, geholpen door het feit dat hun coureurs al van de baan waren geraakt, en Williams, Aston Martin en Sauber, kozen voor de veilige strategie.

Had het zin om buiten te blijven?

Andere teams kozen echter voor de andere optie en hierin ligt de kern van de kwestie. Max Verstappen besloot, net als de Ferrari-coureurs, om buiten te blijven en de situatie op de baan nog even aan te kijken.

Het cruciale element in Ferrari's keuze was dat de eerste twee sectoren nog grotendeels droog waren. De regen beperkte zich tot sector drie. Dat verklaart waarom niemand direct na de pitstops van McLaren naar binnen ging: op de derde sector na waren de omstandigheden op de baan nog acceptabel. Daar komt bij dat de teams ervan uitgingen dat de bui slechts kort zou duren: twee, hooguit drie ronden. Als de rest van het circuit droog was gebleven en de baan snel opdroogde, was het mogelijk zinvol geweest om op slicks door te rijden.

De situatie veranderde echter in ronde 46. Behalve de Haas-coureurs waren er nog maar een paar rijders die op slicks buiten bleven: de Ferrari's, Verstappen, Pierre Gasly en Yuki Tsunoda. In de eerste twee sectoren waren hun rondetijden nog steeds competitief.

Charles Leclerc, Ferrari, Yuki Tsunoda, RB F1 Team

Foto door: Glenn Dunbar / Motorsport Images

Dat betekende niet dat de intermediates geen voordeel boden, maar het gaf de teams die buiten bleven nog enige strategische speelruimte. Daarom twijfelde Red Bull aanvankelijk ook over de juiste aanpak.

Wat Red Bull uiteindelijk overtuigde om Verstappen toch naar binnen te halen, was de dreiging om het pitstopvenster te missen en achter George Russell terug op de baan te komen. Verstappen wilde de tweede plaats niet opgeven voor een gok die mogelijk niet zou werken. Voor Gasly was de keuze minder strategisch en meer persoonlijk: de Fransman vond dat er te veel water op de baan lag voor slicks. Dat betekende dat er nog slechts vier auto's verder gingen op slicks: de Ferrari's, Tsunoda en Ocon.

Charles Leclerc, Ferrari

Foto door: Zak Mauger / Motorsport Images

Ferrari blijft op slicks in de regen

Noch Hamilton, noch Leclerc wist dat Verstappen de pits was ingegaan—informatie die hen had kunnen helpen. De strategie van Ferrari was gebaseerd op de verwachting dat de regen snel zou verdwijnen, en ze kozen ervoor om het risico te nemen. Racing Bulls hanteerde een soortgelijke aanpak: ondanks enige aarzeling kreeg Tsunoda de opdracht om buiten te blijven, in de overtuiging dat de regen niet heviger zou worden.

Er was nog een ander belangrijk element: er was geen duidelijke referentie om te kunnen beoordelen wat er in de eerste twee sectoren gebeurde. Het veld was na de safety car dichter bij elkaar gekomen, waardoor er minder zicht was op de omstandigheden elders op de baan. Een voorbeeld: Ferrari's laatste bruikbare referentie in de eerste sector was Gabriel Bortoleto op intermediates, die vijftien seconden achter het peloton reed en pas bij bocht 12 aankwam toen Hamilton al in de eerste sector reed. Zijn sectortijd was 31,780 seconden, vergeleken met de 30,967 seconden van de Ferrari op slicks.

Zonder waarnemers rond de baan en aanvullende data was het moeilijk te achterhalen dat de stortbui binnen een minuut ook sector één had geraakt. Het enige concrete bewijs was de rondetijd van Esteban Ocon, maar hij lag ver achter en was tien seconden langzamer dan Hamilton—een eeuwigheid in de Formule 1.

Die cruciale informatie kwam pas beschikbaar toen Leclerc en Hamilton al de pitingang voorbij waren, waardoor ze klem zaten in een onhoudbare situatie. Na de race gaf Vasseur toe dat Ferrari een ronde eerder naar binnen had moeten gaan, net als Verstappen. Hij had gelijk: het was een fout om door te rijden en een risico te nemen dat niet loonde. Maar achteraf gezien biedt de bredere context een beter begrip van de besluitvorming van Ferrari in een race die een groot strategisch vraagstuk werd.